Imagina que tienes 20 años y pico y piensas que es una buena idea trabajar en un teatro en la otra parte de Europa, sin hablar bien el idioma. Para mí, parece una idea tan buena. Soy Chrys y también griega, y estas son mis primeras impresiones del trabajo en el Teatro De la Estación.
El primer día pensaba que iba a morir; muchos sentimientos, muchos pensamientos y poca lógica en mis pensamientos. “¿Si no puedo entender todo, si ellos no me entienden?” Ya estoy esperando en la puerta… en la puerta incorrecta, y con la ayuda de Fernando encuentro la correcta. Tengo el corazón en un puño, y el primer día de mis prácticas empieza. ¿Y qué pasa?… Nada, absolutamente NADA. Pero, ¿qué horror, eh? Esperas un día tan malo y, en cambio, es un día buenísimo.
La primera semana pasa muy rápido, con poca ansiedad y muchas cosas para aprender. Para quienes no lo saben, cuando estudias una carrera en teatrología, aprendes literalmente todo sobre el teatro, pero no tienes ni idea de cómo puedes usar tus conocimientos en un trabajo. Eso es porque estoy aquí, observando: las clases de la escuela del teatro, a Jesús cuando prepara cosas para una obra, a Raffaella cuando busca billetes para la compañía, a Nacha cuando prepara videos artísticos, y a Raquel cuando me explica los canales para los focos.
Antes de estos días pensaba que el teatro es magia, y ahora pienso que es más que magia: es una magia que tienes en tus propias manos, pues en muchas manos. Karolos Koun, un director de teatro, griego, dijo: “El teatro, como forma de arte, nos permite conectarnos, emocionarnos, tocarnos unos a otros, sentir la verdad juntos. Es por eso que elegimos el teatro como una forma de manifestación de nuestro mundo psíquico.”[i] Y es verdad, pero lo que me interesa es cómo podemos llegar a esta situación en la que sentimos todo lo que él dice. Este trabajo interno empieza con nosotros. Nosotros que preparamos una producción, los actores que interpretan, los técnicos que preparan todo para que la experiencia sea la mejor posible, los directores, los dramaturgos, e incluso nosotros que damos la bienvenida al público. Y los más importantes: vosotros, el público. Porque el teatro sin público no existe.
La primera obra que he visto en español es “Mátame Tacón”, una comedia musical, de la dramaturgia y dirección de Paco Rodríguez. Todo el día estuve con los técnicos ayudando, cuando podía, y observando el esmero para preparar todo y la prueba de los actores. Y otra vez, con el corazón en un puño, esperaba la reacción del público. Con muchas ganas de ser parte del grupo de Teatro De la Estación, esperaba ver mi primera obra en español.
Y ahora se apagan las luces.
Una comedia musical empieza, y con muchas ganas, y sin olvidar la ansiedad, si voy a entender, y si también al público le va a gustar la obra. Estoy sentada atrás, intentando escuchar todo. Las luces se apagan, y la ansiedad inicial de querer entender cada palabra rápidamente se diluye en la intensidad de la música y el entusiasmo del público. Aunque los esfuerzos por captar el significado se desvanecen con el primer acorde, es imposible no dejarse llevar por la energía del espectáculo, como cuando una mujer en la audiencia grita emocionada “¡Woow!” al final de la primera canción. Al final, ¿qué es mejor que eso? ¡Un público contento, que interactúa con los actores, y una griega que puede entender lo que dicen!
Pero en las Fiestas del Pilar, el Teatro De la Estación no te deja sin comedia durante muchos días. “Sinónimo de Lucro” de Yolanda Blanco y dirección de Minerva Arbués, estaba aquí también: ¿un monólogo, una comedia? ¿O un stand-up? Las tres, un monólogo, comedia con la energía de un show de stand-up, donde las risas fluyen sin parar. Y la actriz parecía un torbellino de personajes, con sus cambios de voz, posturas y vestuario. Pero esto es parte de la magia del teatro, donde lo mínimo, una sola persona en el escenario, se convierte en un caleidoscopio de historias y emociones. Y para mí, lo más importante es el público, que no puede hacer más que rendirse al encanto y reírse a carcajadas. Y esto he visto aquí, y me encanta.
Hasta la próxima,
Eirini Chrysovalanti Lagkoni, o para tí Chrys.
[i] Alexandros Theodoropoulos (13 Sept 2021), Karolos Koun: An exceptional theatrical man. Disponible en inglés en: https://impactalk.gr/en/stories-talk/karolos-koun-exceptional-theatrical-man , traducción en español de Eirini Chrysovalanti Lagkoni.
Φαντάσου να είσαι 20 κάτι χρονών, και να νομίζεις ότι είναι καλή ιδέα να δουλέψεις σε ένα θέατρο στην άλλη άκρη της Ευρώπης, χωρίς να έχεις κατακτήσει τη γλώσσα. Σε εμένα, μοιάζει η τέλεια ιδέα. Είμαι η Χρύς, και είμαι επίσης Ελληνίδα, και αυτές είναι οι πρώτες μου εντυπώσεις από τη δουλειά στο Teatro De la Estación.
Την πρώτη μέρα νόμιζα ότι θα πεθάνω· πολλά συναισθήματα, πολλές σκέψεις, και ελάχιστη λογική σ’ αυτές. «Κι αν δεν καταλαβαίνω τίποτα; Κι αν δεν με καταλαβαίνουν εκείνοι;» Πολύ αργά, είμαι ήδη έξω απ’ την πόρτα… τη λάθος πόρτα, και με τη βοήθεια του Fernando βρίσκω τη σωστή. Σε γενικές γραμμές με λούζει κρύος ιδρώτας και η καρδιά μου χτυπάει σαν τρελή, κι έτσι αρχίζει η πρώτη μέρα της πρακτικής μου. Και τι συμβαίνει;… Τίποτα, απολύτως ΤΙΠΟΤΑ. Αλλά, τι φρίκη, έτσι; Περιμένεις μια εφιαλτική ημέρα, και αντίθετα καταλήγει να είναι εξαιρετική.
Η πρώτη εβδομάδα πέρασε πολύ γρήγορα, με λίγο άγχος και πολλά πράγματα για να μάθω. Για όσους δεν ξέρουν, όταν σπουδάζεις θεατρολογία, μαθαίνεις κυριολεκτικά τα πάντα για το θέατρο, αλλά δεν έχεις ιδέα πώς μπορείς να χρησιμοποιήσεις αυτές τις γνώσεις στη δουλειά. Γι’ αυτό είμαι εδώ, παρατηρώντας: τα μαθήματα της σχολής θεάτρου, τον Jesús όταν προετοιμάζει πράγματα για μια παράσταση, τη Raffaella όταν ψάχνει εισιτήρια για τον θίασο, την Nacha όταν φτιάχνει καλλιτεχνικά βίντεο, και την Raquel όταν μου εξηγεί τα κανάλια για τους προβολείς.
Πριν απ’ αυτές τις μέρες, πίστευα ότι το θέατρο είναι μαγεία, τώρα όμως, σκέφτομαι ότι είναι κάτι περισσότερο από μαγεία: είναι μια μαγεία που την κρατάς στα χέρια σου, ή μάλλον στα χέρια πολλών. Ο Κάρολος Κουν, Έλληνας θεατρικός σκηνοθέτης, είπε: «Το θέατρο, ως μορφή Τέχνης, δίνει τη δυνατότητα να συνδεθούμε, να συγκινηθούμε, ν’ αγγίξουμε ο ένας τον άλλον, να νιώσουμε μαζί μια αλήθεια. Να γιατί διαλέξαμε το θέατρο σα μορφή εκδήλωσης του ψυχικού μας κόσμου.»[i] Και είναι αλήθεια, αλλά αυτό που με ενδιαφέρει περισσότερο είναι πώς μπορούμε να φτάσουμε σε αυτή την κατάσταση, όπου αισθανόμαστε όλα όσα περιγράφει. Αυτή η εσωτερική δουλειά ξεκινά από εμάς. Εμάς που προετοιμάζουμε μια παραγωγή, τους ηθοποιούς που ερμηνεύουν, τους τεχνικούς που φροντίζουν ώστε η εμπειρία να είναι η καλύτερη δυνατή, τους σκηνοθέτες, τους δραματουργούς, ακόμα και εμάς που καλωσορίζουμε το κοινό. Και οι πιο σημαντικοί: εσείς, το κοινό. Γιατί χωρίς κοινό, το θέατρο δεν υπάρχει.
Η πρώτη παράσταση που είδα στα ισπανικά είναι το «Mátame Tacón», μια μουσική κωμωδία, σε δραματουργία και σκηνοθεσία του Paco Rodríguez. Όλη την ημέρα ήμουν με τους τεχνικούς, βοηθώντας όποτε μπορούσα και παρατηρώντας την προετοιμασία, καθώς και τις πρόβες των ηθοποιών. Για άλλη μια φορά η καρδιά μου χτυπούσε σαν τρελή, αυτή τη φορά γιατί περίμενα την αντίδραση του κοινού. Με ιδιαίτερο ενθουσιασμό που αποτελούσα και αποτελώ κομμάτι του Teatro De la Estación, ανυπομονούσα να δω την πρώτη μου παράσταση στα Ισπανικά.
Και τώρα τα φώτα σβήνουν.
Μια μουσική κωμωδία ξεκινά, και γεμάτη προσμονή, χωρίς να ξεχνώ το άγχος μου για το αν θα καταλάβω και αν το κοινό θα απολαύσει την παράσταση, κάθομαι σε μία απο τις πίσω θέσεις, προετοιμασμένη να ακούσω τα πάντα. Τα φώτα σβήνουν και το αρχικό άγχος για να καταλάβω κάθε λέξη γρήγορα εξαφανίζεται μέσα στην ένταση της μουσικής και τον ενθουσιασμό του κοινού. Η ανάγκη μου να καταλάβω το νόημα, εξανεμίζεται με την πρώτη νότα. Και πως να μην εξαφανιστεί; Είναι αδύνατον να μην παρασυρθείς από την ενέργεια της παράστασης, ιδίως όταν μια γυναίκα από το κοινό φωνάζει ενθουσιασμένη «Woow!» στο τέλος του πρώτου τραγουδιού. Εν τέλει, τι καλύτερο από αυτό; Ένα ικανοποιημένο κοινό που αλληλεπιδρά με τους ηθοποιούς, και μια Ελληνίδα που καταλαβαίνει τι λένε!
Βέβαια κατά τη διάρκεια των Γιορτών της Πιλάρ, το Teatro De la Estación δεν αφήνει το κοινό χωρίς δόση κωμωδίας για πολλές μέρες. Η παράσταση «Sinónimo de Lucro» της Yolanda Blanco, σε σκηνοθεσία της Minerva Arbués, ήταν μία από αυτές τις «δόσεις»: μονολόγος, κωμωδία ή stand-up; Στην πραγματικότητα, ήταν ένας συνδυασμός και των τριών. Ένας κωμικός μονολόγος, με τη δυναμική ενός stand-up show. Η ηθοποιός έμοιαζε με ανεμοστρόβιλος χαρακτήρων, με τις διαρκείς αλλαγές στη φωνή, τη στάση του σώματος και τα κοστούμια της, που εν τέλει καθήλωσαν το κοινό. Όμως αυτή δεν είναι η μαγεία του θεάτρου; Το γεγονός ότι το ελάχιστο –ένα μόνο άτομο στη σκηνή–μπορεί να μετατρέπεται σε καλειδοσκόπιο ιστοριών και συναισθημάτων; Το πιο σημαντικό όμως, κατά τη γνώμη μου, είναι η αλληλεπίδραση με το κοινό, που δεν μπορεί παρά να αφεθεί στη γοητεία της παράστασης και να γελάσει με την ψυχή του. Και αυτό ακριβώς συνέβη εδώ, και αυτό εμένα μάγευσε.
Μείνετε συντονισμένοι για περισσότερα..
Tα λέμε σύντομα!
Ειρήνη Χρυσοβαλάντη Λαγκώνη ή για εσάς Χρύς.
[i] [i] Alexandros Theodoropoulos (13 Sept 2021), Karolos Koun: An exceptional theatrical man. Διαθέσιμο στα αγγλικά, από: https://impactalk.gr/en/stories-talk/karolos-koun-exceptional-theatrical-man, Μετάφραση στα ελληνικά, Ειρήνη Χρυσοβαλάντη Λαγκώνη.
Eirini Chrysovalanti Lagkoni es una estudiante de Teatrología en la National and Kapodistrian University of Athens, Grecia. Entre los meses de octubre, noviembre y diciembre estará con nosotros, en el Teatro de la Estación con el programa Erasmus+ y comparte sus impresiones y sus reflexiones en esta página.