Zaragoza, 2024 d.C. Escaleras, luces, botones, botones, botones y más botones. Estoy sentada en un escritorio de aproximadamente 1,50 metros, tratando de romperme la cabeza para encontrar las palabras que quiero expresar. ¿Cómo puedo escribir todo lo que he vivido esta semana en esas pocas palabras? ¿Cuál es la mejor técnica? ¿Cuáles son las palabras adecuadas? ¿Y dónde estoy yo en este artículo, y dónde entra la impersonalidad? RESPIRACIÓN.
Disculpen mi pánico; quizás se deba a que busco palabras que no existen, sobre temas que no me preocupan y situaciones que no me interesan. Digamos que así es el trabajo: tiene sus aspectos positivos y negativos. Entre lo positivo, tengo la oportunidad de hablar sobre lo que más me ha impresionado. Entre lo negativo, tendré que mencionar también cosas que no tienen tanto valor literario… Pero, ¡esperen un momento! ¡Tengo LA IDEA!
Era por la mañana, las calles parecían cementerios, visitados ocasionalmente por los familiares de los difuntos. Pero, en medio de ese silencio, destacaba una chica que no estaba de luto, sino que avanzaba con alegría para encontrarse con su muerto. ¡Oh! Pero no estaba muerto. «¡VIVE! ¡VIVE! ¡El teatro vive!» Y como aprendería más tarde, vive durante el día para triunfar por la noche.
Así podría continuar describiendo las horas de mi práctica, pero temo que, entre tanta poesía, puedan perder el sentido, o que lo pierda yo. Así que lo explicaré más sencillamente.
Mis días se dividieron entre la asistencia a clases de interpretación y cuestiones técnicas con nuestros queridos Jesús y Raquel. Ayudaba donde era útil y tomaba notas donde no lo era. Además, fue la semana de la Gala, así que, como podrán imaginar, todos estaban bastante ocupados. Ensayos de los estudiantes para las presentaciones, revisión final de los objetos de utilería, cambios de luces y sonido donde fuera necesario, etc. etc. etc.
18/10/2024:
El día tan esperado de la Gala llegó, y mi papel no podía estar más conectado con el éxito de las presentaciones… Me senté junto a Raquel, quien estaba a cargo de las cuestiones técnicas… Bueno, para ser totalmente honesta, tenía dos botones enteros bajo mi responsabilidad, y con los ojos muy abiertos y los oídos atentos, esperaba el momento en que tuviera que subirlos o bajarlos. Fue un buen día, pero una tarde aún mejor, ya que, tras el final de las presentaciones, compartimos vino, pensamientos y emociones con trabajadores, estudiantes de interpretación y espectadores.
Así, tarde o temprano, dependiendo de la perspectiva de cada uno, llegamos al final de la semana y a la representación de «Medea a la deriva» de Fermín Solís, con dramaturgia y dirección de Isidro Timón. Como en cada espectáculo, estuve allí para montar el escenario y supervisar los aspectos técnicos, pero seré sincera, no sabía qué esperar y no quería tener expectativas demasiado altas para la obra. Y llegó la hora de la verdad, entré en la sala y me senté en medio…
…»La función va a comenzar»…
…Las luces se encienden, y Amelia David aparece exactamente como quería verla y escucharla. El tono de su voz, la expresión de su cuerpo, es lo que esperaba de la Medea de Fermín Solís, pero también del propio Eurípides. Dicen que el trabajo duro da sus frutos, y en esta obra sentí y vi ambos: la dedicación y el resultado. Con una escenografía tan simple, pero utilizada de manera tan efectiva, y combinada con la tecnología que ofrecía una sensación de metateatro, la obra fue más que destacable. Así que, manteniendo mi entusiasmo, espero con ansias las próximas semanas en el Teatro de la Estación.
¡Hasta la próxima!
Eirini Chrysovalanti Lagkoni,
o para ustedes,Chrys
Σαραγόσα 2024 μ.Χ. , Σκάλες, φώτα, κουμπιά, κουμπιά, κουμπιά κι άλλα κουμπιά. Κάθομαι σε ένα γραφείο περίπου 1,50 μέτρο και σπάω το κεφάλι μου, πώς να πω όσα θέλω να πω; Πώς να τα γράψω για να χωρέσουν ολες οι εμπειρίες της εβδομάδας σε αυτές τις λίγες λέξεις που θέλω να γράφω; Και ποια είναι η καλύτερη τεχνική; Και ποιες είναι οι κατάλληλότερες λέξεις; Και πού είμαι εγώ μέσα στο άρθρο και που μπαίνει η απροσωπία; ΑΝΑΣΑ.
Με συγχωρείτε για τον πανικό, ίσως να φταίει που ψάχνω λέξεις που δεν υπάρχουν, για θέματα που δε με απασχολούν και καταστάσεις που δε με ενδιαφέρουν. Ας πούμε πως έτσι είναι η δουλειά, έχει τα θετικά και τα αρνητικά της, από θετικά, έχω την ευκαιρία να μιλήσω για όσα ξεχώρισαν στα μάτια μου. Από αρνητικά, θα πρέπει να πω δυο λόγια και για πράγματα που δεν έχουν τόση συγγραφική αξία…Όμως για περιμένετε ένα λεπτό…’Εχω ΤΗΝ ίδεα!
Ήταν πρωί, οι δρόμοι θύμιζαν νεκροταφεία που καμία φορά τα επισκέπτονταν συγγενείς των εκπλιπόντων. Να που όμως μέσα σε αυτή τη σιωπή, ξεχώριζε μία κοπέλα, εκείνη δε θρηνούσε, πήγαινε με χαρά να συναντήσει τον νεκρό της. Ω! Μα δεν ήταν νεκρός! «ΖΕΙ! ΖΕΙΙΙΙ! Το θέατρο ζει!». Κι όπως θα μάθαινε αργότερα ζει τις ημέρες για να θριαμβεύει τις νύχτες.
Κάπως έτσι θα μπορούσα να συνεχίσω περιγράφοντας τις υπόλοιπες ώρες στην πρακτική, αλλά φοβάμαι πως ίσως μέσα στην ποιητικότητα, χάσετε το νόημα, ή το χάσω εγώ. Για αυτό θα τα εξηγήσω απλούστερα.
Οι ημέρες μου χωρίστηκαν ανάμεσα στην παρακολούθηση μαθημάτων υποκριτικής· και τεχνικών ζητημάτων με τους αγαπημένους μας Jesus και Raquel. Να βοηθάω όπου είμαι χρήσιμη και να σημειώνω όπου είμαι περιττή. Ήταν και η εβδομάδα του Gala, οπότε όπως μπορείτε να καταλάβετε όλοι είχαν αρκετό τρέξιμο. Πρόβες των μαθητών για τις παρουσιάσεις, τελευταίος έλεγχος ότι έχουμε όλα τα σκηνικά αντικείμενα έτοιμα, αλλαγές σε φώτα και ήχο, όπου χρειαζόταν, κ.λπ. κ.λπ. κ.λπ.
18/10/2024:
Η ημέρα του πολυπόθητου Gala έφτασε, ο ρόλος μου δε θα μπορούσε παρά να είναι άρρρηκτα συνδεδεμένος με την επιτυχή διεξαγωγή των παρουσιάσεων…Καθόμουν δίπλα στη Raquel που ήταν υπεύθυνη για τα τεχνικά ζητήματα…Εντάξει για να είμαι απόλυτα ειλικρινής, είχα 2 ολόκληρα κουμπιά υπό την ευθύνη μου και με γουρλωμένα μάτια και ανοιχτά αφτιά, ανέμενα πότε θα χρειάζόταν να τα ανεβοκατεβάσω. Ήταν μια καλή ημέρα αλλά ένα καλύτερο απόγευμα, αφού μετά την λήξη των παρουσιάσεων, εργαζόμενοι, μαθητές των τμημάτων υποκριτικής και θεατές μοιραστήκαμε κρασί, σκέψεις και συναισθήματα.
Έτσι αργά η γρήγορα, ανάλογως την οπτική του καθενός, φτάσαμε στο τέλος την εβδομάδος και στην παράσταση «Medea a la deriva« de της Fermin Solis, σε δραματουργία και σκηνοθεσία του Isidro Timon. ‘Οπως σε κάθε παράσταση ήμουν εκεί στο στήσιμο της σκηνής και στον έλεγχο των τεχνικών ζητημάτων, αλλά θα είμαι ειλικρινής δεν ήξερα τι να περιμένω και δεν ήθελα να έχω υψηλά κριτήρια για την παράσταση. Έρχεται λοιπόν η ώρα της κρίσης, εισέρχομαι στην αίθουσα και κάθομαι κάπου στη μέση…
…«Η παράσταση πρόκειται να αρχίσει»…
…Τα φώτα ανοίγουν, και η Amelia David εμφανίζεται ακριβώς όπως θα ήθελα να τη δω και να την ακούσω.Ο τόνος της φωνής της, η έκφραση του σώματος , είναι αυτό που περίμενα από τη Μήδεια της Fermin Solis αλλά και του Ευριπίδη. Λένε πως η σκληρή δουλειά αποφέρει καρπούς και έγω στην παράσταση αισθάνθηκα και είδα και τα δύο: Την αφοσίωση αλλά και το αποτέλεσμα. Με σκηνικά τόσο απλά, που όμως αξιοπιούνταν τόσο σωστά και σε συνδυασμό με την τεχνολογία σου χάριζαν την αίσθηση του μεταθεάτρου, η παράσταση ήταν κάτι παραπάνω από αξιόλογη. Κρατώντας λοιπόν τον ενθουσιασμό μου, αναμένω τις επόμενες εβδομάδες στο Teatro De la Estación.
Τα λέμε σύντομα!Ειρήνη Χρυσοβαλάντη Λαγκώνη ή για εσάς
Χρυς.
Eirini Chrysovalanti Lagkoni es una estudiante de Teatrología en la National and Kapodistrian University of Athens, Grecia. Entre los meses de octubre, noviembre y diciembre estará con nosotros, en el Teatro de la Estación con el programa Erasmus+ y comparte sus impresiones y sus reflexiones en esta página.