Según Platón, Heráclito mencionó en alguna ocasión que nada permanece igual y nos dejó la famosa frase: «Τὰ πάντα ῥεῖ» (Todo fluye). La verdad es que cada cierto tiempo regreso a esta frase y la interpreto según la situación en la que me encuentro.
Hoy, esta frase no significa más que el simple hecho de que el tiempo pasa, y además, rápidamente. Ya ha pasado un mes en el Teatro De la Estación, y me pregunto si todo el estrés de los primeros días al comenzar algo nuevo es en vano o si, al final, vale la pena, ya que contribuye a triplicar la sensación de entusiasmo y validación al finalizar la primera etapa…
Han pasado dos semanas enteras sin que revele los secretos de mi trabajo en el Teatro De la Estación, pero ha llegado el momento… ¡Voy a compartir mis momentos favoritos de la práctica!
Empecemos desde el principio. Es miércoles 23/10 y me revelan que vamos a acoger la función «La fábula de la Raposa», de Los Titiriteros de Binéfar, con motivo de la celebración del XIV Congreso Internacional de la Asociación Nacional de Investigación en Literatura Infantil y Juvenil (ANILIJ). Por lo que comentó Fernando, entendí que hablamos de la familia Sofianou de España; no hay niño que no los conozca. Más allá de sus escenografías ingeniosas y funcionales, y de sus maravillosos libros, lo que realmente me quedo es con la conversación al final de la función. El teatro, cuando se refiere a los niños, tiene aspectos positivos y negativos: puede ser tres veces más divertido, pero también es más exigente. ¿Qué vas a presentar y cómo? ¿Tienen voz los animales? ¿Y si la tienen, por qué? ¿Y si no, por qué? Estas y muchas otras preguntas fueron respondidas por Los Titiriteros de Binéfar a partir de su propia experiencia.
Una semana después, el 30/10, llega la XII Jornada Crisis, organizada por las ediciones Erial, con el título «El pensamiento crítico en la infancia y la adolescencia: Teatro y pensamiento crítico». Y así, en solo dos semanas, me encuentro preguntándome: ¿Cuán más interesante sería el mundo si lo adaptáramos a la creatividad de nuestra naturaleza? ¿Y cómo evolucionaríamos después de la infancia si no nos adaptáramos a las demandas de un mundo que nosotros mismos hemos creado? ¿Qué pasaría si hiciéramos una revolución a través del arte? ¿Qué pasaría si en la escuela no aprendieran que 1 más 1 son 2, sino que lo descubrieran a través de juegos? ¿Qué pasaría si nos enseñaran habilidades y no solo palabras?
Perdón por tantas preguntas retóricas, estoy un poco influenciada por José Juan Rodríguez y su obra «Leyenda del Espacio». ¿Y saben qué es lo peor? Al final, no respondió a ninguna de mis dudas; más bien, me dejó con más. Pero así es una obra tipo performance y llenas al público de preguntas. Lo positivo es que el escenario estaba casi vacío y no necesitábamos montar y desmontar escenografía, como en «Secretos de Familia», de Ignasi Vidal. En realidad, estoy mintiendo; no lo considero positivo, ¡me encanta montar y desmontar! Ah y esta semana, con «Secretos de Familia», durante los ensayos, ¡también manejé la consola de luces!
Sé que el manejo de luces no suena tan impresionante, pero sí que lo es. Cada nueva habilidad que desbloqueo me acerca más a descubrir qué es lo que realmente me fascina del mundo del teatro y cuál es esa parte de él sin la que no podría vivir. Espero que al final de mis prácticas lo haya descubierto…o mejor dicho, que lo descubramos juntos. ¡Eso es todo por ahora!
Hasta la próxima,
Chrys
Σύμφωνα με τον Πλάτωνα, ο Ηράκλειτος κάπου είχε μιλήσει για τo ότι τίποτα δε μένει ίδιο και μας είχε δώσει και την πασίγνωστη φράση, «Τὰ πάντα ῥεῖ». Η αλήθεια είναι ότι κάθε τόσο γυρνάω σε αυτή τη φράση και την ερμηνεύω κατά την περίσταση στην οποία βρίσκομαι.
Σήμερα αυτή η φράση δε σημαίνει τίποτα παραπάνω πέρα του ότι ο χρόνος κυλάει και μάλιστα γρήγορα. Ο πρώτος μήνας στο Teatro De la Estación έχει κιόλας κλείσει και αναρωτιέμαι αν είναι ανούσιο το όλο άγχος των πρώτων ημερών, όταν ξεκινάς κάτι καινούργιο ή αν εν τέλει αξίζει, καθώς συμβάλλει τριπλασιάζοντας το αίσθημα του ενθουσιασμού και της καταξίωσης με το πέρας της πρώτης κρυολουσίας…
Έχουν λοιπόν περάσει 2 ολόκληρες εβδομάδες χωρίς να αποκαλύψω τα μυστικά της εργασίας στο Teatro De la Estación, αλλά έφτασε η στιγμή…Θα αποκαλύψω τις αγαπημένες μου στιγμές από την πρακτική μου.
Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή, περίπου, είναι Τετάρτη 23/10 και μου αποκαλύπτουν ότι θα φιλοξενήσουμε την παράσταση «La fábula de la Raposa»,των Los Titiriteros de Binéfar, με αφορμή τον εορτασμό του XIV Διεθνούς Συνεδρίου της Εθνικής Ένωσης για την Έρευνα στην Παιδική και Νεανική Λογοτεχνία (ANILIJ). Από τα λεγόμενα του Fernando κατάλαβα ότι, μιλάμε για την οικογένεια Σοφιανού της Ισπανίας· δεν υπάρχει παιδί που να μη τους γνωρίζει. Πέραν τον πανέξυπνων, απόλυτα λειτουργικών σκηνικών και των υπέροχων βιβλίων τους, αυτό που θα κρατήσω είναι η συζήτηση στο τέλος της παράστασης. Το θέατρο, όταν αναφέρεται σε παιδιά έχει θετικά και αρνητικά, μπορεί να είναι τριπλά διασκεδαστικό, αλλά είναι και πιο απαιτητικό. Τι θα παρουσιάσεις και πώς; Έχουν φωνή τα ζώα; Κι αν ναι, ποιά και γιατί; Κι αν όχι, γιατί; Αυτές λοιπόν τις απορίες κι άλλες πολλές απάντησαν οι Los Titiriteros de Binéfar, μέσα από τη δική τους εμπειρία.
Μια εβδομάδα αργότερα στις 30/10 από τις εκδόσεις Erial, έρχεται η XII Ημερίδα Crisis, με τίτλο «Κριτική σκέψη στην παιδική ηλικία και την εφηβεία: Θέατρο και κριτική σκέψη». Και έτσι, μέσα σε 2 εβδομάδες βρέθηκα να αναρωτιέμαι: Πόσο πιο ενδιαφέρον θα ήταν ο κόσμος αν τον προσαρμόζαμε στη δημιουργικότητα της φύσης μας; Και πως θα εξελίσσόμασταν μετά την παιδική ηλικία αν δεν προσαρμοζόμασταν για τα ζητούμενα ενός κόσμου που εμείς έχουμε δημιουργήσει; Τι κι αν κάναμε μια επανάσταση με την τέχνη; Τι κι αν στο σχολείο δεν μαθαίναμε πως 1 και 1 κάνουν 2, αλλά το ανακαλύπταμε μέσα από παιχνίδια; Τι κι αν διδασκόμασταν δεξιότητες κι όχι μόνο λέξεις;
Με συγχωρείτε για τις τόσες ρητορικές ερωτήσεις, είμαι λίγο επηρεασμένη από τον Jose Juan Rodríguez και την παράσταση του «Leyenda del Espacio» και να σας πω το χειρότερο; Τελικά δεν απάντησε σε καμία απορία μου, ίσα ίσα μου προσέθεσε κιόλας. Αλλά έτσι είναι κάνεις μια παράσταση, τύπου Performance και γεμίζεις το κοινό με απορίες. Το θετικό είναι ότι η σκηνή ήταν σχεδόν άδεια και δεν χρειάστηκε να στήσουμε και να ξεστήσουμε σκηνικά, όπως στο «Secrétos de Família»του Ignasi Vidal. Βασικά ψεύδομαι, δε το θεωρώ θετικό, λατρεύω να στήνω και να ξεστήνω! Α! Αυτή την εβδομάδα με το «Secrétos de Família», κατά τη διάρκεια της πρόβας, χειρίστηκα και την κονσόλα με τα φώτα!
Το ξέρω, ο χειρισμός των φώτων, δεν ακούγεται τόσο τρομερό, όμως είναι. Κάθε νέα δεξιότητα που ξεκλειδώνω, με φέρνει πιο κοντά στο να ανακαλύψω τι πραγματικά είναι αυτό που με γοητεύει περισσότερο στον κόσμο του θεάτρου και δίχως ποιο κομμάτι του δεν θα μπορούσα να ζήσω. Ελπίζω ότι εώς το τέλος της πρακτικής μου θα το έχω ανακαλύψει ή μάλλον θα το ανακαλύψουμε μαζί. Αυτά προς το παρόν!
Τα λέμε σύντομα,
Χρυς
Eirini Chrysovalanti Lagkoni es una estudiante de Teatrología en la National and Kapodistrian University of Athens, Grecia. Entre los meses de octubre, noviembre y diciembre estará con nosotros, en el Teatro de la Estación con el programa Erasmus+ y comparte sus impresiones y sus reflexiones en esta página.