¿Te ha pasado alguna vez, al escuchar una canción, sentir la necesidad de levantarte y sellar tu existencia en este mundo vano a través del baile? ¿Sentir que las letras se convierten en algo más que palabras, en un llamado para un momento que une el cuerpo con el alma, la realidad con el sueño, y en ese momento las palabras no son suficientes, es necesario que hable el cuerpo? Así es como imagino que se sienten los bailarines profesionales e inspiran a crear. Así fue probablemente como Carmen Werner se inspiró para las representaciones “Cuando quieras” y “Seguimos enteras”, y se encontró con su equipo en el escenario del Teatro De la Estación durante cuatro días. En un escenario tan vacío y tan lleno, vacío de decorados, pero lleno de cuerpos que se transformaban en formas y pulsos. En algún rincón del fondo estaba yo, un poco como asistente y un poco como espectadora, sentada cada tarde en un rincón diferente, esperando ver cómo bailan sus almas. Cuatro días después, y con la semana llegando a su fin, la batuta la tomó Paco Cuenca con su concierto “De Paris a Granada”. El público adora a Cuenca, las entradas se agotaron antes de que pudiéramos ponerlas a la venta, se sienten cautivados por su voz excepcional, pero quizás también por su luz especial. Las relaciones hispano-francesas parecen sobresalir en lo que respecta a la música. Con el concierto, otra semana llegó a su fin, otra semana que me hizo pensar: ¿Cuánto más podré ver en los dos meses de mi práctica? ¿Cuántos tipos de teatro existen? ¿Cuántos tipos de representaciones diferentes? ¡Y una más! Una nueva semana comenzó, y terminó con teatro-documento y la obra «Manuela», la historia de Manuela Voss. Una historia contada a través de amigos, conocidos y actores, pero lo más importante, contada por ella misma. Una mujer, madre, campeona y ahora protagonista… una mujer a la que tuve la oportunidad de conocer y eso me alegra profundamente. Y así, entre espectáculos, encuentros y nuevos conocimientos, me queda una semana y algo más en este mundo tan pequeño pero al mismo tiempo tan grande del Teatro De la Estación. ¡Eso es todo por ahora! Hasta la próxima (por última vez),
Chrys.
Σας έχει τύχει ακούγοντας κάποιο άσμα, να νιώθετε την ανάγκη να σηκωθείτε και να σφραγίσετε την ύπαρξή σας στον μάταιο τούτο κόσμο χορεύοντας; Να νιώσετε πως οι στίχοι μετατρέπονται σε κάτι περισσότερο από απλό λόγο, σε ένα κάλεσμα για μια στιγμή που ενώνει το σώμα με την ψυχή, την πραγματικότητα με το όνειρο και σε αυτή τη στιγμή τα λόγια δεν αρκούν, πρέπει να μιλήσει το κορμί. Έτσι φαντάζομαι ότι νιώθουν οι επαγγελματίες χορευτές και εμπνέονται να δημιουργήσουν.
Έτσι μάλλον και η Carmen Werner εμπνεύστηκε τις παραστάσεις “Cuando quieras” και “Seguimos enteras” και βρέθηκε με την ομάδα της, επί τέσσερις ημέρες στη σκηνή του Teatro De la Estación. Σε μία σκηνή τόσο άδεια και τόσο γεμάτη, άδεια από σκηνικά, αλλά γεμάτη από τα σώματα που μεταμορφώνονταν σε σχήματα και παλμούς. Κάπου εκεί στο βάθος βρισκόμουν κι εγώ, λίγο ως βοηθός και λίγο ως θεατής, καθισμένη κάθε απόγευμα σε διαφορετική άκρη και περιμένοντας να δω πως χορεύουν οι ψυχές τους.
Τέσσερις μέρες αργότερα, και με την εβδομάδα να ολοκληρώνεται, τη σκυτάλη πήρε ο Paco Cuenca, με τη συναυλία του «de Paris a Granada». Το κοινό λατρεύει τον Cuenca, τα εισιτήρια είχαν εξαφανιστεί πριν καν τα εμφανίσουμε, σαγηνεύονται από την εξαιρετική φωνή του, αλλά ίσως κι από το ιδιαίτερο φως του. Οι ισπανογαλλικές σχέσεις φαίνεται διαπρέπουν, όσον αφορά τη μουσική.
Με τη συναυλία, άλλη μια εβδομάδα έφτασε στο τέλος της, άλλη μια εβδομάδα, που με έκανε να σκεφτώ: Πόσα ακόμα θα μπορέσω να δω μέσα στους δύο μόνο μήνες της πρακτικής μου; Πόσα είδη θεάτρου υπάρχουν; Πόσα είδη διαφορετικών παραστάσεων;
Συν 1! Μία νέα εβδομάδα ξεκίνησε και ολοκληρώθηκε, με θέατρο – Ντοκουμέντο και την παράσταση «Manuela» με την ιστορία της Μανουέλα Βος. Μια ιστορία ειπωμένη μέσα από φίλους, γνωστούς και ηθοποιούς, αλλά το πιο σημαντικό μέσα από εκείνη. Μία γυναίκα, μητέρα, πρωταθλήτρια και τώρα πρωταγωνίστρια… μια γυναίκα που είχα την ευκαιρία να γνωρίσω και αυτό με χαροποιεί ιδιαιτέρως!
Και κάπως έτσι μέσα από θεάματα, γνωριμίες και νέες γνώσεις, μου απομένει μία εβδομάδα και κάτι, στον τόσο μικρό, μα ταυτόχρονα τόσο μεγάλο κόσμο του Teatro De la Estación. Αυτά προς το παρόν!
Τα λέμε σύντομα για μία τελευταία φορά,
Χρυς.
Eirini Chrysovalanti Lagkoni es una estudiante de Teatrología en la National and Kapodistrian University of Athens, Grecia. Entre los meses de octubre, noviembre y diciembre estará con nosotros, en el Teatro de la Estación con el programa Erasmus+ y comparte sus impresiones y sus reflexiones en esta página.