Cada viaje encuentra su final… Así también mi viaje en el Teátro De La Estación llega a su fin aquí, y para ser sincera no sé cómo me siento, qué pienso, qué quiero escribir. Llenar páginas es a menudo fácil, pero ¿qué importancia tienen las palabras por sí solas? ¿En qué momento las palabras dejan de ser solo letras, colocadas una al lado de la otra? Este, entonces, mi último texto, lo dedicaré a esto, a darles sentido a las palabras.
Son las 4 y media de la mañana y en lugar de dormir, estoy exprimiendo mi cabeza para sacar los sentimientos profundamente escondidos de una experiencia muy especial. Busco esas palabras que nunca dije a las personas que conocí, ese «¡Gracias!», que no es solo una palabra, sino una entrega del alma. La verdad es que el «¡Adiós!» es una palabra pesada, por eso tal vez preferí un «¡Buenas noches!», un «¡Nos vemos!», o simplemente una broma y no sé si es suficiente…
Los hechos de nuestras vidas adquieren valor por las personas que tenemos a nuestro lado, y aquellas que conocemos en el camino. ¿Y cómo podemos agradecerles? ¿Cómo podemos mostrarles nuestro aprecio por compartir sus horas con nosotros y un pedazo de su vida? ¿Y cuál debería ser, acaso, nuestra huella en su vida? ¿Qué parte de nosotros han guardado?
Desafortunadamente, no me es fácil hablar de algo más, ni de la Compañía de Teatro do Algarve y la redentora obra “DIÁLOGO DEL PENITENTE Y DEL ARREPENTIDO”, ni de la maravillosa Jessie y su igualmente maravillosa obra “SATTVAM”. Y como no puedo hablar de nada más, me conformaré con esto y cerraré diciendo simplemente… ¡Gracias!
Adiós, Chrys!
Κάθε ταξίδι, βρίσκει το τέλος του… Έτσι και το δικό μου ταξίδι στο Teátro De La Estación, ολοκληρώνεται κάπου εδώ και για να είμαι ειλικρινής δεν ξέρω πώς νιώθω, τι σκέφτομαι, τι θέλω να γράψω. Το να γεμίζεις σελίδες είναι συχνά εύκολο, αλλά τι σημασία έχουν οι λέξεις από μόνες τους; Σε ποια στιγμή τους οι λέξεις σταματάνε να είναι απλά γράμματα, τοποθετημένα το ένα δίπλα στο άλλο; Αυτό, λοιπόν, το τελευταίο μου κείμενο, θα το αφιερώσω σε αυτό, στο να δώσω νόημα στις λέξεις!
Είναι 4 και μισή το πρωί και αντί να κοιμάμαι στίβω το κεφάλι μου να βγάλω από μέσα τα καλά κρυμμένα συναισθήματα μίας πολύ ιδιαίτερης εμπειρίας. Ψάχνω αυτά τα λόγια που δεν είπα ποτέ στους ανθρώπους που γνώρισα, αυτό το «Ευχαριστώ!» , που δεν είναι απλά μια λέξη αλλά μια κατάθεση ψυχής. Η αλήθεια είναι ότι, το «Αντίο!», είναι βαριά λέξη, για αυτό ίσως προτίμησα ένα «Καληνύχτα!», ένα «Θα σας δω!», ή απλά ένα αστείο και δεν ξέρω αν αρκεί…
Τα γεγονότα της ζωής μας παίρνουν αξία από τους ανθρώπους που έχουμε δίπλα μας, και εκείνους που γνωρίζουμε στην πορεία και πώς μπορούμε να τους ευχαριστήσουμε; Πώς μπορούμε να τους δείξουμε την εκτίμησή μας που μοιράστηκαν τις ώρες τους μαζί μας και ένα κομμάτι από τη ζωή τους; Και ποιο να είναι άραγε το στίγμα μας στη ζωή τους; Ποιο κομμάτι μας έχουν κρατήσει;
Δυστυχώς, δε μου είναι εύκολο να μιλήσω για κάτι περισσότερο, ούτε για την Compañía de Teatro do Algarve και την λυτρωτική παράσταση “DIÁLOGO DEL PENITENTE Y DEL ARREPENTIDO”, αλλά ούτε και για την υπέροχη Jessie και την εξίσου υπέροχη παράσταση “SATTVAM”. Κι αφού δε δύναμαι να μιλήσω για τίποτα παραπάνω θα αρκεστώ σε αυτό και θα κλείσω λέγοντας απλά…Ευχαριστώ!
Αντίο, Χρυς!
Eirini Chrysovalanti Lagkoni es una estudiante de Teatrología en la National and Kapodistrian University of Athens, Grecia. Entre los meses de octubre, noviembre y diciembre estará con nosotros, en el Teatro de la Estación con el programa Erasmus+ y comparte sus impresiones y sus reflexiones en esta página.